آداب تلاوت - ۲

و تا وی نیز آگاهی بیش یابد، و همت وی جمع تر باشد، و تا نشاط بیفزاید، و خواب بر مد، و خفتگان دیگر بیدار شوند؛ و اگر این همه نیت ها جمع شود، بر هر یكی ثوابی یابد. و اگر از مُصحف خواند فاضلتر: كه چشم را كار فرموده باشد. و گفته اند: ختمی از مصحف بهفت ختم بود؛ و یكی از فقهاء مصر در نزدیک شافعی شد و ویرا در سجود دید -مصحفی نهاده- گفت: «فقه شما را از قرآن مشغول بكرد»، گفت: «من كه نماز خفتن كنم مصحف بر دست گیرم و تا روز فراز نكنم».

و رسول -علیه السلام- بر ابوبكر برگذشت، نماز میكرد بشب و قرآن آهسته میخواند، گفت: «چرا آهسته میخوانی؟»، گفت: «آنكه با وی میگویی میشنود»؛ و عمر را دید بآواز میخواند، گفت: «چرا بآواز میخوانی؟» گفت: «خفته را بیدار میكنم و شیطانرا دور كنم»، گفت: «هر دو نیكو كردید»، پس چنین اعمال تبع نیت بود، و چون نیت در هر دو نیكو بود بر هر دو ثواب بود.

ادب ششم آنكه جهد كند تا بآواز خوش خواند، كه رسول -علیه السلام- میگوید كه: «قرآن را بآوازهاء خوش بیارائید». و رسول -علیه السلام- مولی بوحذیفه را دید قرآن بآواز خوش میخواند، گفت: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي جَعَلَ فِي أُمَّتِي مِثْله [سپاس خدایرا كه در امت من كسی چون او نهاد]» و سبب آنست كه هر چند آواز خوشتر بود، اثر قرآن در دل بیش بود، و سنت آنست كه محرابی خواند، اما اگر الحان بسیار در میان كلمات و حروف افكند -چنانكه عادت قوالان [مطربان و آوازه خوانان] است مكروه است.