غیبت -۲

 و حق تعالی بموسی -علیه السلام- وحی فرستاد كه: «هر كه غیبت كرد و توبه نكرد و بمیرد اولین كسی باشد اندر دوزخ شود و هر كه توبه كرد و بمیرد باز پسین كسی باشد كه اندر بهشت شود». و جابر همی گوید: با رسول خدا اندر سفر بودیم، بر دو گور بگذشت، گفت این هر دو اندر عذابند، یكی برای غیبت و یكی آنكه جامه از بشنج بول نگاه نداشتی، آنگه چوبی تر بدو پاره كرد و بسر گور ایشان بزمین فرو برد، گفت تا این خشک نشنود عذاب ایشان سبكتر بود. و چون مردی اقرار داد بزنا او را سنگسار فرمود، یكی گفت دیگری را كه چنان كه سنگ را نشانند ویرا بنشاندند، پس رسول -علیه السلام- بمرداری بگذشت، گفت بخورید این مردار را گفتند مردار چگونه خوریم؟ گفت: آنچه از گوشت آن برادر میخوردید بتر ازینست و گنده تر ازین است در معصیت و صحابه بر وی گشاده یک دیگر را دیدندی و غیبت یكدیگر نكردندی، و این از فاضلترین عبادات دانستندی، و خلاف این از نفاق شمردندی. قتاده –رضی الله عنه- همی گوید: عذاب القبر سه قسم است: یک ثلث آن غیبت است، و یک ثلث آن سخن چیدن؛ و یک ثلث جامه از بول نگاه داشتن. و عیسی -علیه السلام- با حواریان بر سگی مردار بگذشت، گفتند: این گنده چیزیست! عیسی -علیه السلام- گفت: آن سپیدی دندان وی سخت نیكو چیزی است، ایشانرا بیاموخت كه از هر چه بینند آن گویند كه نیكوترست. خوكی بر عیسی -علیه السلام- بگذشت، گفت برو بسلامت، گفتند: یا روح الله، خوک را هم چنین می گویی؟ گفت: زبان خود را خو فرا نكنم جز فرا خیر. و علی بن الحسین –رضی الله عنه- یكی را دید كه غیبت همی كرد، گفت خاموش كه این نان خورش سگان دوزخ است.