علامت هفتم آنكه همه بندگان مطیع ویرا دوست دارد و بر همه رحیم و مشفق بود، و همیشه عاصیانرا و كافران را دشمن دارد، چنانكه گفت: «أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ» و یكی از پیغامبران پرسید كه بارخدایا اولیا و دوستان تو كیند؟ گفت: آنها كه چنانكه كودک بر مادر شیفته باشد بمن شیفته باشند و چنانكه مرغ پناه با آشیان دهد ایشان با ذكر من دهند، و چنانكه پلنگ خشمگین شود كه بهیچ چیز باک ندارد ایشان خشمگین شوند كه كسی معصیتی كند.

این و امثال این علامات بسیار است، هر كه دوستی وی تمام بود همه در وی موجود بود، و آنكه در وی بعضی ازین بود دوستی وی بقدر آن بود.

الٰهی اگر من توانستمی كه از جرم بگذشتمی خود به اول جرم بر نداشتمی، چون جرم من منم توبه من چیست چون عذر پذیرفت در همه عالم چون من كیست، چون حاضر است بادب زی چون ناظر است بطرب زی وابسته او را علت نیست نا وابسته او را حیلت نیست، از بوده نالم یا از نابوده از بوده محال است و از نابوده بیهوده، عدل او پنهان است و فضل او آشكار او هم گوید كه برخیز و هر گاه كه قصد كنم بگستاخی سرم كوبد كه مگریز. یكی را دوست میخواند و یكی را میراند و كس سر قبول و رد او نداند، ابلیس را از آسمان میرانند ابوبكر را از بتخانه می خوانند، ابلیس در آسمان زندیق شد ابوبكر در بتخانه صدیق شد، این كار هدایت است تا با كه عنایت است.

الٰهی بنده جرم كرد و خسته دل و آلوده دامن شد منادی كرم آواز داد كه نصیب مغبونان باش رحمت سبقت گرفت فضل و كرم ضامن شد لاجرم سگی آن سبع را ثامن شد.