و در (محیط) آورده كه حاضر شدن بجماعت بر بیمار و لنگ و نابینا نیست به نزدیک امام ابوحنیفه و در (شامل) آورده كه لازم نیست بر نابینا حاضر شدن بجماعت هر چند او را عصاكش باشد و بر زن و بر مفلوج كه ایشان از خانه بیرون نمیتوانند آمد نماز جماعت نیست و بر پیری كه از رفتن عاجز باشد و بر كسی كه یک دست و پای ندارد برین قوم حاضر شدن بجماعت لازم نیست و اگر دو مرد نماز جماعت گزارند درست باشد و در (كافی) آورده كه اگر خواجه غلام خود را از جماعت باز دارد خواجه غلام را برین تكلیف نتوان كردن كه بنماز جماعت نرود والله اعلم بالصواب.

 و در (صلوة مسعودی) آورده كه قرآنرا در نماز بزمزمه نشاید خواندن باتفاق علما اما بیرون نماز بقول امام شافعی نشاید خواندن و بقول علمای ما شاید وجه قول امام شافعی آنست كه بزمزمه ادای حروف و نگاه داشت وقوف بجای نتوان آورد بدین آیت كه (وَرَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلاً) عمل نكرده باشد و وجه قول علماء ما آنست كه رسول الله صلی الله علیه وسلم از جهاد باز آمده بود با ظفر و نصرت و غنیمت بسیار چون بدر مدینه رسیدند عبدالله بن معقل پیش آمد و سوره انّا فتحنا را بصورت حزین و آواز خوش میخواند پس رسول صلی الله علیه وسلم فرمود كه نیكو كنید خواندن قرآنرا بآوازهای خوش پس معلوم شد كه بیرون نماز بزمزه یعنی بآهنگ و اصول تجوید و نگاه داشتن آواز خواندن قرآن روا باشد بشرط آنكه درست خواند و مد و وقف را نگاه دارد