در بیان قنوت - ۱
و در (مغرب) گفته قنوت بمعنی طاعت و بمعنی دعا و بمعنی قیام آمده امّا مشهور آنست كه معنی قنوت دعاست و در (ذخیره) [مولف (ذخیرة الفتاوی) برهان الدین محمود بخاری استشهد سنة ۶۱۶ ه. [۱۲۱۹ م.]] می آرد كه قنوت دعاست قیام نیست و در (كافی) آورده كه دعاء قنوت نزدیک امام شافعی در نماز وتر جز در نیمه آخر ماه رمضان نخوانند و باید كه بعد ازان كه از ركوع سر برآرد پشت راست كند دعای قنوت بخواند و نزدیک علمای ما همیشه در نماز وتر در ركعت سوم بعد از قراءت پیش از آنكه بركوع رود دعای قنوت می باید خواند اوّل باید كه دست بردارد تا نزمه گوش و تكبیر بگوید و بعد ازان دعاء قنوت بخواند و نزدیک ابویوسف اگر نماز وتر بجماعت گزارند باید كه چون امام در وقت دعاء قنوت خواندن تكبیر بگوید جماعتی صلوات گویند بجای تكبیر بعد ازان دعاء قنوت بخواند و نزدیک امام محمد جماعتی را دعای قنوت نباید خواند از برای آنكه قرآن خواندن در پس امام بدعتست و بقول بعضی دعای قنوت قرآنست امّا اجماع علما گفته اند كه امام اللَّهُمَّ اهْدِنَا بآواز بلند بخواند چنانكه صف اول دریابند و بقول ابوحنیفه و ابویوسف نخواند و بقول محمد هر جایی كه امام خاموش میشود جماعتی كلمه كلمه گویند و جایی كه آمین توان گفت بگویند آمین و اگر نماز وتر می گزارد و دعای قنوت را فراموش كرد و بیاد او نیامد تا بركوع رفت بعد ازان كه از ركوع باز آمد بیاد او آمد باید كه نخواند از برای آنكه جایی خواندن دعای قنوت پیش از ركوع است اما سجده سهو بیارد از برای آنكه قنوت قرآنست نزدیک ابیّ بن كعب و عمر بن خطاب رضی الله عنهما