بدانكه كبر و خویشتن بزرگی صفتی مذموم است و بحقیقت خصمی است با حق عز وجل: كه كبریا و عظمت ویرا سزد و بس؛ و بدین سبب اندر قرآن مذمت بسیارست جبار و متكبر را، چنانكه گفت: «كَذَلِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلَى كُلِّ قَلْبِ مُتَكَبِّرٍ جَبَّارٍ [خداوند بر دل هر متكبر گردنكش مهر میزند]» و گفت: «وَقَد خَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ [نومید و بی بهره شد هر گردنكش ستیزنده با حق]»؛ و گفت: از زبان موسی- علیه السلام-: «إِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَرَبِّكُم مِّن كُلِّ مُتَكَبِّرٍ لَّا يُؤْمِنُ بِيَوْمِ الْحِسَابِ [پناه میبرم بخدای خودم و خدای شما از هر متكبری كه بروزشمار ایمان ندارد]». و رسول- علیه السلام- گفت: «اندر بهشت نشود كسی كه اندر دل وی مقدار یک حبه یا یک خردل كبر باشد»؛ و گفت: «كس باشد كه بزرگ خویشتنی پیشه گیرد تا آنگاه كه نام وی اندر جریدهٔ جباران نویسند و همان عذاب بوی رسد كه بایشان». و اندر خبرست كه: سلیمان- علیه السلام- دیو و پری و مرغان و مردم همه را بفرمود تا بیرون آیند، دویست هزار آدمی و دویست هزار پری گرد آمدند؛

بدانكه كبر و خویشتن بزرگی صفتی مذموم است و بحقیقت خصمی است با حق عز وجل: كه كبریا و عظمت ویرا سزد و بس؛ و بدین سبب اندر قرآن مذمت بسیارست جبار و متكبر را