مكتوب هفتاد و سوم (۷۳) - ۳

 ای فرزند كار اینست كه از فضول مباحات اجتناب باید نمود و از مباحات بقدر ضرورت اكتفا باید كرد آنهم به نیّت جمعیت از برای ادای وظائف بندگی مثلاً مقصود از خوراک قوت بر ادای طاعات است و از پوشاک ستر عورت و دفع حرّ و برد وَعَلی هٰذَاٰ الْقِیَاس سَائِرُ الْمُبَاحَاتِ الضّروُریَّةِ اكابر نقشبندیه قدس الله تعالی اسرارهم عمل بعزیمت اختیار كرده اند و از رخصت مهما امكن اجتناب فرموده از جمله عزائم اكتفاست بقدر ضرورت و اگر این دولت میسَّر نه شود پا از دائره مباحات بیرون نباید نهاد و بمحرمات و مشتبهات نباید رفت تنعمات بامور مباحات بر وجه اتم و اكمل حق سبحانه وتعالی از كمال كرم تجویز فرموده است و دائره این تنعمات را پر وسیع ساخته قطع نظر ازین تنعمات كدام عیش برابر آنست كه مولائ این كس از كردار این شخص راضی باشد و كدام جفا برابر آنست كه سید او از اعمال او درسخط باشد رَضَاءُ اللهِ تَعَالی فِی الْجَنَّةِ خَیْرٌ مِّنَ الْجَنَّةِ وَسَخَطُ اللهِ تَعَالیَ فِی النَّارِ شَرٌّ مِنَ النَّارِ این كس بنده ایست محكوم بحكم مولی او را بسر خود نساخته اند و در هر چه افتد وا نگذاشته اند فكر باید كرد و عقل دور اندیش را كار باید فرمود فردا غیر از ندامت و خسارت هیچ بدست نخواهد آمد وقت كار موسم جوانی است جوانمرد آنست كه این وقت را از دست ندهد و فرصت غنیمت شمرد یحتمل كه او را تا زمان پیری نگذارند و اگر گذارند جمعیت میسر نشود و اگر میسر شود هنگام ضعف دستی كار نمیتواند كرد حالا كه اسباب جمعیّت همه میسَّر است و وجود والدین هم از جمله انعامات حق است سبحانه كه غم معیشت این كس بر سر آنهاست و موسم فرصت است و زمان قوت و استطاعت بكدام عُذر امروز را به فردا باید انداخت و رخت بتسویف باید كشید قال عَلَیهِ الصَّلوة وَالسَّلامُ هَلَكَ الْمُسَوِّفوُنَ