اهمیت دعا - ۱

قاضی زاده در كتاب (فرائد)، در بحثیكه در آن (اسماء الحسنٰی) بیان می گردد، چنین می گوید: دعا، بمعنی عبادت می باشد. به همین خاطر به نماز دعا گفته می شود. دعا در اسلامیت، خواستن مراد خود با تضرع و نیاز از خداوند متعال می باشد. خداوند متعال، مسلمان دعا گو را بسیار دوست می دارد. به كسی كه دعا نمی كند، غضب می نماید. دعا سلاح مسلمان است. یكی از ستونهای اساسی دین می باشد. نوری است كه زمینها و آسمانها را نورانی می كند. دعا، بلاها و دردهای بظهور رسیده را رفع می كند، برطرف می نماید. به آمدن بلا و دردهاییكه هنوز بظهور نرسیده است، مانع می شود. از مال آیت كریمه ایكه خداوند متعال می فرماید: (به من با قلب خالص دعا كنید! من اینگونه دعاها را قبول می كنم) فهمیده می شود كه، دعا كردن، مانند نماز و روزه، عبادت است. آیت كریمه ایكه مالش (آنهایی را كه نمی خواهند به من عبادت كنند، ذلیل و حقیر كرده، به جهنم می اندازم) می باشد نیز مشهور است. خداوند متعال، هر چیزی را با سبب آن می آفریند، نعمتهایش را از پس سبب هایش می فرستد. برای دفع ضررها و دردها و برای دادن چیزهای مفید نیز دعا كردن را سبب نموده است. پیغمبران (علیه الصلواة)، همیشه دعا كرده اند. دعا كردن را بر امت هایشان امر كرده اند. یعقوب بن سید علی «رحمة الله تعالٰی علیه» در شرح (شرعة الاسلام) می گوید كه: در حدیث شریف فرموده شد كه (دعا كردن، عبادت است). اگر قبول هم نشود، ثواب حاصل می شود. برای قبول شدن دعا، شرط ها وجود دارد: باید حلال خورد. دعای آن كسی كه لقمهٔ حرام خورده باشد، چهل روز قبول نمی شود. دعا كلید دری است كه به سعادت می رساند و احتیاج را برطرف می كند.