اهمیت دعا - ۳

• چیزهایی را كه مغایر به شرع و عقل باشد نباید خواست، مثلاً، چنین نباید گفت كه: «در طرف راست بهشت، قصری سفید بده.»

• از چیزهاییكه بدلش آمده آنرا باید خواست كه با خیر باشد، معنی گفته هایش را باید یاد بگیرد.

• دعا یک تمنّی نباید باشد، باید به سبب هایی كه او را به خواسته هایش خواهد رسانید توسل كند. مثلاً، قبلاً به طاعات و عبادات روی آورده بعداً برای نائل شدن به رضای خداوند باید دعا كرد. طاعات و عبادات، اسباب رضا و محبت هستند.

• دعاهایی كه بدون توسل به سبب های آن كرده شده باشد قبول نمی شوند. به این، دعا گفته نمی شود. تمنّی بی فایده گفته می شود. به خواستن چیزی كه امید و آرزو نشده باشد، تمنّی گویند. به خواستن چیزی كه امید و آرزو شده است، رجا گویند. از خداوند باید خواست كه به سبب های چیز خواسته شده را نیز برساند. در حدیث شریف می فرماید: (آن كسی كه بدون كوشش و كار دعا كند مانند كسی است كه بدون اسلحه به جنگ برود).

• وضو گرفته، بر روی زانو، روی به قبله نشسته، دست ها را تا به تراز سینه، جلو برده، كف دستها را باز كرده [به طرف آسمان]، با توسل كردن به پیامبران و اولیا، به حرمت و به لحاظ آنها باید درخواست [دعا] كرد. در آخر باید (آمین) گفت. (خانم ها در هنگام دعا كردن دست هایشان را به جلو دراز نمی كنند، دستهایشان را به طرف رویشان مایل می كنند).

• قبل از همه، باید برای عفو و مغفرت و عافیت دعا كرد. دعای بسیار با ارزشی كه حاوی تمامی اینها می باشد این است: (اللهمَّ ربَّنا اٰتنا فی الدنیا حسنةً وفی الاٰخرة حسنةً وقنا عذاب النّار).

• آن دعایی را نباید كرد كه برای خود، اهل و اولاد خود ضرر داشته باشد، [مثلاً نباید گفت كه: (یا رب! جان مرا بگیر.)]. اگر دعا قبول شود پشیمانی فایده ای نمی دهد.