و اخبار و آثار درین باب بسیارست، و بسبب این بود كه اهل ورع احتیاط عظیم كرده اند، و یكی ازیشان وهب بن الورد بوده است، كه هیچ چیز نخوردی كه ندانستی از كجاست، یک روز مادرش قدحی شیر بوی داد، پرسید كه از كجاست و بها از كجا آورده اند و از كی خریده اند، چون همه بدانست گفت گوسفند چرا از كجا كرده است- و از جایی چرا كرده بود كه مسلمانانرا در آن حقی بود- نخورد، مادرش گفت: بخور كه خدای تعالی بر تو رحمت كند، گفت: نخواهم اگر چه رحمت كند: كه آنگاه، برحمت وی رسیده باشم بمعصیت، و این نخواهم. و بشر حافی را پرسیدند كه از كجا می خوردی و وی احتیاط كردی، گفت: از آنجا كه دیگران می خورند، ولیكن فرق بود میان آنكه می خورد و میگوید، و میان آنكه می خورد و می خندد، و گفت: بهتر از آن نبود كه دست كوتاه تر و لقمه كمتر.

بدانكه علامات خوی نیكو آنست كه حق تعالی در قرآن همی گوید اندر صفت صفت مومنان: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ، الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ، وَالَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ [هر آینه مومنان رستگار شدند: كسانیكه در نماز خود خشوع دارند، و كسانیكه از بیهوده دوری جویند]» تا آنجا كه میگوید: «أُولَئِكَ هُمُ الْوَارِثُونَ [این چنین كسان میراث برند(بهشت را)]»، و در آنجا كه میگوید: «التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ [توبه كنندگان و عبادت كنندگان و سپاسگزاران]» وتا آنجا كه میگوید: «وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ [مژده بده مؤمنانرا]»