بیان عبادات و عادات یومیه و لیلیه حضرت امام ربانی - ۳
و نیز بعضی روایات از حنفیه هم بر جواز آن آمده است اما چون نیک تتبع نموده آمد احوط و مفتی به ترک آن معلوم شد كه بسیاری از علما حرام و مكروه هم گفته اند چون أمری میان حل و حرمت دائر شود ترک آن اَولی ست و نیز عمل حنفیه بروایات اصل و ظاهر الروایة است و امام محمد اتیان آنرا در اصل ذكر نه كرده بل در نوادر آورده و در آخر جلد اول مكتوبی نیز درین باب نگارش نموده اند و گاهی در بعضی نوافل احتیاطاً و احتمال سنت أدا فرموده اند و فاتحه بعد از أدای فرایض با روح گذشتگان و برای مهمات دین و دنیا چنانكه مشهور شده نمی خواندند كه فقها آنرا مكروه داشته اند و بعد از أدای نماز فجر و عصر دست برداشته دعا می كردند اما در سه نماز دیگر نمیكردند و فاتحه خلف امام همی خواندند و آن را مستحسن همی شمردند و خلف هر برّ و فاجر نماز را جایز میداشتند و بر هر برّو فاجر نماز میگذاردند و عیادت مریضی می نمودند و أدعیه ماثوره بر مریض میخواندند و در رفع مرض بعضی بیماران توجه باطنی نیز می گماشتند و بسا امراض كه به توجه آن مظهر فیّاض مرتفع گردیده چنانكه بعضی ازان در بیان خوارق ایشان بیاید انشاالله تعالی و بزیارت قبور میرفتند و باستغفار و دعوات ماثوره اعانت می نمودند و نیز به توجه خاص [متوجه] احوال موتی میشدند در اوایل چون بزیارت پیر عالی مقدار و پدر بزرگوار خود قدس سرهما میرفتند دست بر قبر میرسانیدند كه فقها تجویز آن نموده اند اواخر ترک آن عمل نمودند كه منعی از فقها دران باب نیز آمد بالجمله تقبیل قبور را مستحسن نمیداشتند امّا استعانت از موتی تجویز می نمودند و اجابت دعوت می فرمودند مگر انكه در آن مجلس از منكرات می بود بسماع و رقص حاضر نمی شدند و ذكر جهر را نیز جز در مواضع معدوده متشرعه كه تكبیرات التشریق و غیرها تجویز نمی كردند