بیان عبادات و عادات یومیه و لیلیه حضرت امام ربانی - ۶

 و ایضا ًآنحضرت كثیر الحمد و استغفار بودند و بقلیل نعمت شكر فراوان بر زبان می آوردند و باندک ترک اَولی استغفار بسیار می نمودند و اگر بلیه می رسید می فرمودند كه از شامت اطوار ماست امّا آن بلیه را صابون بسیار جنایات میدیدند و آن را زینه بسا عروجات می فرمودند روزی یكی پرسید كه باعثی كه سلطان وقت [سلطان سلیم جهانگیر] از أدب تجاوز نموده آزار شما داد چه بود فرمودند كه باعث افعال بد ما بود و این آیه برخواندند ما اصابكم من مصیبة فبما كسبت ایدیكم و با همه كثرت عمل دید قصور اعمال بر ایشان استیلای تمام داشت و یارانرا بر این معنی دلالت می نمودند و می فرمودند عمل صالح را عُجب چنان نابود می سازد كه آتش هیزَمْ را و منشاء عُجب آن ست كه آن عمل در نظر عامل فریّت می درآید باید كه قبائح خفیه خود را در نظر آرد و حسنات را متـّهم دارد بل از اتیان حسنه شرمنده گردد جمعی از عاملان باشند كه دید قصور اعمال بر نهجی بر ایشان استیلا نموده كه كاتب یمین خود را معطـّل و بیكار میدانند و كاتب شمال را همیشه در كار دانند كه اشاره بحال خود می نمودند در آن ایام كه بامر آن سلطان در یكی از قلاع محبوس بودند [غوالیار (Gwaliar) مدینه فی الهند الوسطی كانت عاصمة الهند علی ایام اسلام شاه الذی توفی فیها (۱۵۵۳/۹۶۱) شهیرة قلعها وبتربة محمد غوث و مدفن اكابر.] یكی از اصحاب ایشان عریضه به ایشان نوشته از قبض حال و ملامت خلق شكایت نمود ایشان در جواب این رقیمه مُرسل داشتند [مكتوب ششم از دفتر سیوم] . . .