آداب طعام خوردن دوستان كه بزیارت یكدیگر میروند - ۲

 و از بزرگان كس بوده است كه سیصدوشصت دوست داشته است: هر شبی بخانهٔ یكی بودی، و كس بوده است كه سی دوست داشته، و كس بوده است كه هفت دوست داشته هر شبی از هفته بخانهٔ یكی بودی، و این دوستان معلوم ایشان بودندی بجای كسب و ضیاع، و ایشان سبب كسب فراغت عبادت این قوم بودندی، بلكه چون دوستی دینی افتاد، روا بود كه اگر وی در خانه نباشد از طعام وی خورد. و رسول -علیه السلام- در خانهٔ بریره شد و از طعام وی بخورد در غیبت وی، چه دانست كه وی بدین شاد شود. و محمد بن واسع –رحمة الله علیه- از بزرگان اهل ورع است، با اصحاب خویش بخانهٔ حسن بصری شدندی -رحمةالله علیه- و آنچه یافتندی بخوردندی، چون وی بیامدی بدان شاد گشتی. و گروهی در خانهٔ سفیان ثوری چنین كردند، گفت: «اخلاق سلف بیاد من دادید، كه ایشان چنین كردند».

ادب دوم- آنكه ما حضر پیش آرد- چون دوستی بزیارت وی آید- و هیچ تكلف نكند، و اگر ندارد وام نكند، و اگر بیش از آن نبود كه از عیال وی نماند، بگذارد ایشانرا. و كسی امیرالمؤمنین علی -رضی الله عنه- را میزبانی كرد، گفت: «بسه شرط آیم: كه از بازار هیچ نیاری، و از آنچه در خانه است هیچ باز نگیری، و نصیب عیال تمام بایشان بگذاری». و فضیل عیاض گوید كه: «مردمان كه از یكدیگر بریده شده اند بتكلف بریده شده اند، اگر تكلف از میان برخیزد، اُستاحوار [گستاخانه - بی پروا و ملاحظه] یكدیگر را بتوانند دید».

 دوستی با یكی از بزرگان تكلف كرد، گفت: «چون تنها باشی ازین نخوری، و من تنها باشم هم نخورم، چون گرد آییم چرا باید این تكلف كرد؟ یا تكلف از میان برگیر، یا من آمدن در باقی كنم [در باقی كردن: موقوف كردن]».