خشم راندن تا چه حد رواست - ۱

بدانكه اگر كسی ظلمی كند یا سخن زشت موحش گوید، اولیتر آن باشد كه خاموش باشد و فحش نگوید و جواب ندهد؛ ولیكن خاموشی واجب نیست و اندر هر جوابی نیز رخصت نیست و مقابلهٴ دشنام بدشنام و غیبت بغیبت مثل آن روا نبود كه بدین سبب تعزیر [نوعی حد و مجازات شرعی] واجب آید، اما اگر سخن درشت گوید و اندران دروغی نباشد رخصت است، و آن چون قصاص بود، و هر چند رسول- صلی الله علیه وسلم- گفته است: «اگر كسی تو را عیب كند بدانچه اندر تست تو ویرا عیب مكن بدانچه اندر ویست». این بر طریق استحبابست و واجب نیست ناگفتن- چون دشنام دادن و نسبت بزنا نباشد- دلیل برین آنست كه رسول- صلی الله علیه وسلم- میگوید: «المستبان ما قالا فهو علی البادی حتی یتعدی المظلوم هر دو كس كه یكدیگر را جفا گویند بر آن باشد كه ابتدا كرد تا آنگاه كه مظلوم از حد درگذرد»، پس ویرا جوابی بنهاد پیش از آنكه از حد درگذر و عایشه -رضی الله عنها- همی گوید زنان رسول- صلی الله علیه وسلم ورضوان الله علیهن- فاطمه را- صلوات الله علیها- پیغامی داده بودند كه رسول را بگو كه انصاف ما و عایشه نگاه دار كه تو ویرا دوست همی داری و بوی میل همی كنی و رسول -علیه السلام- خفته بود كه فاطمه -رضی الله عنها- پیغام داد، گفت: یا فاطمه آنچه من دوست دارم تو نداری؟ گفت: دارم یا رسول الله، گفت: عایشه را دوست دار كه من دوست دارم ویرا، پس نزدیک زنان شد و حكایت كرد؛ گفتند ما این را سپری نكنیم زینب را- رضی الله عنها- بفرستادند، هم از جملهٴ زنان رسول بود- علیه السلام- و با من دعوی برابری كردی اندر دوستی