رسول صلی الله علیه وسلم هفت یا نه سنگ ریزه برداشت و در كف مبارک گرفت آغاز تسبیح گفتن كردند چنانكه آواز آنرا می شنیدم چون آواز زنبور عسل بعد ازان سنگریزها را بر زمین نهاد خاموش شدند بعد ازان برداشت و در دست ابوبكر رضی الله عنه نهاد و به تسبیح در آمدند چون بر زمین نهاد خاموش شدند باز رسول صلی الله علیه وسلم آنرا برداشت و در دست عمر نهاد و به تسبیح در آمدند چون بر زمین نهاد خاموش شدند باز آنرا برداشت و بر دست عثمان نهاد باز به تسبیح در آمدند چون بر زمین نهاد خاموش شدند.

و ازانجمله آنست كه مردی از انصار در روز قتل مسیلمه كذاب كشته شده بود ویرا دیدند در میان كشتگان میگوید محمد رسول الله ابوبكر الصدیق عمر شهید عثمان اللّین الرّحیم

و آن دو نوع است: نوع اول – شوخهاست: چون شوخ كه در میان موی سر و محاسن باشد، و این بشانه و آب و گل و گرمابه ازالت [از بین بردن – زدودن] توان كرد. و هرگز در سفر و حضر شانه از رسول – علیه السلام – جدا نبودی. و پاک داشتن خود را از آن شوخها سنت است. و دیگر آنكه در گوشهٴ چشم گرد آید، در وقت وضو بانگشت پاک باید – كردن و دیگر آنكه در گوش است، چون از گرمابه بر آیی آنرا تعهد – كردن و دیگر آنچه در بینی باشد و بر دندان باشد – از زردی – و این بمسواک و مضمضه [آب در دهان گردانیدن] و استنشاق [آب در بینی كردن] بشود. و دیگر آنچه بر بند انگشتان گرد آید و بر پشت پای و پاشنه، و آنچه در سر ناخن بود، و آنچه بر همه تن باشد، ازالت این همه سنت است.

و بدانكه بر جایی كه شوح باشد طهارت باطل نشود و آن آب را از پوست مانع نباشد مگر كه بسیار شود در زیر ناخن بر خلاف عادت، آنگاه باشد كه مانع بود. و پاكی این شوخها باب گرم و گرمابه سنت است.