صنف ششم – كسی بود كه وام دارد، كه نه بمعصیتی بكار برده باشد، و درویش بود، یا توانگر بود ولیكن وام برای مصلحتی كرده باشد كه بدان فتنهٴ بنشیند؛

صنف هفتم – غازیانی باشند كه ایشانرا از دیوان جامگی [حقوق – شهریه] نبود: اگرچه توانگر باشند، ساز راه [هزینه و خرج سفر] از زكوة بدیشان بدهند؛

صنف هشتم – مسافر كه زاد راه ندارد – راه گذری باشد یا از شهر خویش بسفری رود – بقدر زاد و كرا [كرایه] بدو دهند. و هركه گوید: من درویشم یا مسكینم، روا بود كه بقول او فرا گیرند، چون معلوم نباشد كه دروغ میگوید؛ اما مسافر و غازی اگر بسفر و غزو [جنگ – جهاد] نروند زكوة ازیشان باز باید ستد؛ اما دیگر صنفها از قول معتمدان [اشخاص درست و طرف اعتماد] معلوم شود.

بدانكه زكوة ركنی از اركان مسلمانی است، كه رسول گفت – علیه السلام- : «بنای مسلمانی بر پنج اصلست: كلمهٴ لا اله الا الله، محمد رسول الله، نماز، و زكوة، و روزه، و حج» و در خبرست كه: «كسانی كه زر و سیم دارند و زكوة آن ندهند، هر یكی را داغی بر سینه نهند چنانكه بپیشت برون آید، و هركه چهار پای دارد و زكوة ندهد، روز قیامت آن چهارپایانرا بر وی مسلط كنند، تا ویرا سرو [شاخ گوسفند و گاو و جز آن.] همی زنند و در زیر پای می اندازند، و هر گه كه همه بر وی برفتند و آخر رسید، آن پیشین باز آید دیگر باره، همچنین زیر پای می سپرند و میروند، تا آنگاه كه حساب همه خلق بكنند» و این اخبار در «صحاح» است: پس علم زكوة دانستن بر خداوند مال فریضه است.