چون معلوم شد كه بر هر كسی آموختن آن علم واجب است كه در راه معاملت ویست، بدانستی كه عامی پیوسته در خطر باشد، كه ویرا كاری در پیش آید و بنادانی بكند كه نداند كه اندر آن حكمتی هست، و بدین معذور نباشد: هرگه كه حاجت بدان غالب بود و نادر نباشد. مثلا كسی در حال حیض مباشرت كند یا پس از حیض پیش از سر شستن، و گوید كه این علم ندانستم: معذور نباشد. و از زنی كه پیش از صبح پاک شود، و نماز شام و نماز خفتن قضا نكند، كه نیاموخته باشد، یا مردی كه زن را در حال حیض طلاق دهد و نیاموخته باشد كه حرام است: معذور نباشد. و با وی گویند: ترا گفته بودیم كه طلب علم فریضه است، از این فریضه چرا دست بداشتی تا در حرام افتادی؟ مگر كه واقعهٔ نادر باشد كه افتادن آن متوقع نبود: آنگاه معذور باشد.

ای خالق خلق رهنمائی بفرست

ای رازق رزق در گشائی بفرست

كار من بیچاره گره در گره است

رحمی بكن و گره گشایی بفرست

در (كافی) [مؤلف (كافی شرح وافی) نسفی عبدالله توفی سنة ۷۱۰ ه. [۱۳۱۰ م.] فی بغداد.] می آرد كه نزدیک آفتاب برآمدن نماز فریضه گزاردن روا نبود و نزدیک آفتاب راست ایستادن و نزدیک آفتاب فرو شدن مگر نماز دیگر آن روز كه روا بود امّا سجده تلاوت و نماز جنازه و نماز نافله روا بود با كراهیت امّا نزدیک امام شافعی درین سه وقت نماز فریضه روا بود بیكراهیت و این روایت در (منظومه) است