با الله تعالی بدون صوت و حرف گفتگو كرد. الله تعالی را تسبیح، حمد و ثنا نمود. به شرف و اكرامات مظهر گردید. پنجاه نماز را بر او و امت او فرض نمودند و با اشاره حضرت موسی علیه السلام برای تخفیف آنها عروج و نزول نمود و آنها را به پنج فرض رسانید. بعد از این مسافرت طولانی و بعد از آنكه غرایب فراوان را دید و شنید با هزاران خلعت و تشریف و تكریم، بخوابگاه خود عودت فرمودو خوابگاهش هنوز گرم بود.

بدانكه رسول گفت- علیه السلام- كه: خدای تعالی میگوید: «من رحمن ام و خویشی من رَحِم است، نام وی از نام خود شكافتم [مقصود اینست كه كلمه «رحم» كه بمعنی خویش است از كلمه رحمن كه نام خداوند است مشتق و شكافته شده]، هر كه خویشی پیوسته دارد با وی پیوندم، و هر كه بریده دارد از وی» ببرم؛ و گفت: «هر كه خواهد كه عمر وی دراز شود و روزی وی فراخ شود، گو خویشاوندانرا نیكودار؛ هیچ طاعت را بیش از آن ثواب نیست كه صلت رحم را، تا باشد كه اهل بیتی باشد كه بفسق و فجور مشغول باشد، چون صله رحم كنند، مال ایشان و فرزندان ایشان از بركت آن می افزاید» و گفت: «هیچ صدقه فاضلتر از آن نبود كه بخویشاوندی دهی كه با تو بخصومت بود». و بدانكه پیوستن رحم آن بود كه چون ایشان از تو قطع كنند تو بپیوندی، و هر كه تو را محروم دارد تو او را عطا دهی، و هر كه بر تو ظلم كند تو از وی درگذاری.