و یک آیت از قرآن؛ و در خطبهٔ دوم همین فریضه است، لیكن بدل آیت از قرآن دعا فریضه است.

و بدانكه این نماز بر كودكان و زنان و بندگان و مسافران واجب نیست. و روا باشد دست بازداشتن [خودداری كردن] بعذر گل و باران و بیمار داری – چون بیمار را دارندهٔ دیگر نبود – لیكن اولیتر آن بود كه نماز پیشین پس از آن كنند كه مردمان از جمعه فارغ شوند.

بدانكه راه عبادت هم از جمله عبادات است، و زاد هم از جمله راه است، پس هرچه راه دین را بدان حاجت بود هم از جمله دین بود، راه دین را بطعام خوردن حاجت است، چه مقصد همه سالكان دیدار حق تعالی است، و تخم آن علم و عمل است، و مواظبت بر علم و عمل بی سلامت تن ممكن نیست، و سلامت تن بی طعام و شراب ممكن نیست، بلكه طعام خوردن ضرورت راه دین است، پس از جمله دین باشد، و برای این گفت حق تعالی: «كلوا من الطیبات واعلموا صالحاً»، میان خوردن و عمل صالح جمع كرد، پس هر كه طعام برای آن خورد تا ویرا قوت علم و عمل بود و قدرت رفتن راه آخرت بود، طعام خوردن وی عبادت بود؛ و برای این گفت رسول -علیه السلام- كه: «مؤمن راه بر همه خیرات ثواب بود، تا [تا بمعنی حتی است] لقمه كه در دهان خود نهد یا در دهان اهل خود»، و این برای آن گفت كه مقصود مؤمن ازین همه راه آخرت بود.

و نشان آنكه طعام خوردن از راه دین بود، آن باشد كه بِشرَه نخورد، و از حلال خورد، و بقدر حاجت خورد، و آداب خوردن نگاهدارد.