سخن آخـــــــــر - ۲

مانند آنكه به خاطر آموختن معلومات طبی، صنعتی، تجارتی و حقوقی در لیسه ها (دبیرستان ها) و دانشگاه ها سالها باید به تحصیل علم مشغول شد، همان گونه به خاطر آموختن كتاب های فقه (علم حال)، یعنی معلومات ضروری دینی و لسان عربی نیز باید سالها كوشش كرد. كسانیكه اینها را نمی آموزند، به دروغ ها و بهتان های جاسوسان انگلیس و منافقانیكه به اینها فریب خورده و فروخته شده اند، ولی به چهره علمای دینی می باشند، و افراد دولتی ظالم و خائن فریب خواهند خورد و در دنیا و آخرت به عذاب ها و فلاكت ها كشانیده خواهند شد.به خواندن (كلمه شهادت) و باور كردن به آن، (ایمان) گویند. به كسی كه آنرا میخواند و معنایش را درک كرده به آن باور میكند، (مومن) گفته می شود. (كلمه شهادت)، (اشهد ان لا اله الا الله واشهد ان محمداً عبده و رسوله) است. معنی آن اینست: (بغیر از الله هیچ الٰه [معبود] موجود نیست و محمد علیه السلام بنده و رسول اوست كه به تمام انسانها فرستاده است). بعد از او هیچ پیغمبر دیگر نمی آید. در حاشیه طحطاوی كتاب (مراقی الفلاح) در آخر بحث نمازهای قضا میگوید كه، (تنها باور كردن به موجودیت خداوند متعال كافی نیست. كفاری كه میگویند وی شریک دارد نیز به موجودیت خداوند باور دارند. برای مومن شدن، هم باور داشتن به موجود بودن خداوند و هم به موجود بودن صفت های خداوند، [همچون یكی، زنده، قادر، عالم و دارای اراده] لازم بوده، و نیز باید باور داشت كه خداوند متعال همه چیز را می بیند و می شنود و غیر از او هیچ خالقی وجود ندارد.) باور كردن به (رسول = پیغمبر) بودن محمد علیه السلام به معنی باور كردن به این می باشد كه، هر سخن وی از طرف الله تعالیٰ به وی ابلاغ شده و خبر داده شده است.