خواندن استغفار - ۱
در آیات كریمهٔ متعدد فرموده شده است كه (مرا بسیار ذكر كنید) و در سورهٔ (اذا جاء) نیز چنین فرموده شده است: (به من استغفار كنید. دعاهایتان را قبول می كنم، گناهانتان را عفو می نمایم). معلوم می شود كه، خداوند متعال، امر می كند كه استغفار زیاد كرده شود.
در قسم دوم، باب دوم، فصل اول (ریاض الناصحین) می گوید كه: (توبه و استغفار را با قلب، با زبان و با اعضایی كه مرتكب گناه شده اند باید انجام داد. قلب باید پشیمان گردد. زبان باید دعا كند، تضرع و نیاز نماید. اعضاء نیز باید دست از گناه بردارد).
دعای استغفار، (استغفرالله العظیم الذّی لاٰ الٰه اِلاّ هُوَ الحیَّ القَیّومَ وَاَتوُبُ الیه) می باشد. استغفار، (استغفرالله) می باشد. معنی اش، (خداوندا مرا عفو كن) می باشد. عروة الوثقٰی معصوم مجددی، بعد از پنج وقت نماز، سه بار دعای استغفار و شصت و هفت بار استغفرالله را می خواند و خواندن آنرا به یكصد و چهل هزار شاگردان و مریدادن خود امر میكرد.
همیشه صد بار (استغفرالله العظیم الذی لا الٰه الاّ هو الحیَّ القیّومَ وَاتوُبُ الیه) را باید خواند و باید در حین خواندن معنی آنرا تفكر و غور كرد. [عظیم، بمعنی اینست كه ذات و صفات خداوند در كمال است. كبیر، بمعنی ذاتش در كمال است بوده، جلیل بمعنی، صفاتش در كمال است می باشد.] این را بعد از نماز عصر [بعد از تسبیح ها و دعا] صد بار باید خواند. بدون وضو می تواند خوانده شود. در حدیث شریف فرموده شد كه: (در قیامت، به كسانیكه در صفحهٔ عمل شان استغفار زیاد وجود داشته باشد، مژده ها و بشارت ها باد!).