آداب تلاوت - ۱

باید كه شش چیز نگاهدارد، در ظاهر:

ادب اول آنكه بحرمت خواند، و نخست طهارت كند، و روی بقبله آرد و متواضع وار نشیند، چنانكه در نماز. علی -رضی الله عنه- می گوید: «هر كه قرآن در نماز خواند، ویرا بهر حرفی صد حسنه نویسند، و اگر نشسته خواند -در نماز- پنجاه نویسند، و اگر بر طهارت بود -نه در نماز- بیست و پنج، و اگر بی طهارت خواند، ده حسنه بیش ننویسند». و آنچه بشب خواند و در نماز، فاضلتر: كه دل فارغ تر بود.

ادب دوم آنكه آهسته خواند، و تدبیر [غور رسی و اندیشه و تفكر] می كند در معانی وی، و دران نباشد تا زود ختم كند، و گروهی شتاب كنند تا هر روزی ختمی باشد! و رسول -علیه السلام- میگوید: «هر كه قرآن پیش از سه روز ختم كند فقه قرآن نیابد» و ابن عباس می گوید -رضی الله عنه-: «اذا زلزلت و القارعه بر خوانم بآهستگی و تامل كنم، دوست تر دارم از البقره و آل عمران بشتاب». و عایشه -رضی الله عنها- كسی را دید كه قرآن بشتاب میخواند، گفت: «نه خاموش است و نه قرآن می خواند!». و اگر كسی عجمی [جز عرب] باشد كه معنی قرآن نداند هم آهسته خواند فاضلتر، نگاهداشت حرمت را.

ادب سوم گریستن است؛ رسول می گوید -علیه السلام-: «قرآن برخوانید و بگریید اگر گریستن فراز نیایدتان، بتكلف فراز آورید». و ابن عباس گفت -رضی الله عنه-: «چون سجدهٔ سبحان برخوانید، شتاب مكنید در سجود تا بگریید: اگر كسی را چشم نگرید، باید كه دلش بگرید».