آداب تلاوت - ۲

و رسول گفت -علیه السلام-: «قرآن برای اندوه فرود آمده است: چون برخوانید خویشتن اند وهگین كنید»؛ و هر كه وعده و وعید و فرمانهای قرآن تامل كند و عجز خویش می بیند، ناچار اندوهگین شود: اگر غفلت بر وی مستولی نبود؛

ادب چهارم آنكه حق هر آیتی بگذارد، كه رسول -علیه السلام- چون بآیت -عذاب رسیدی استعاذت [از خدا پناه خواستن] كردی، و چون بآیت رحمت رسیدی سوال كردی، و در آیت تنزیه تسبیح كردی، و در ابتدا اعوذ كردی، چون فارغ شدی بگفتی: «أَللهمَّ ارْحَمْنی بِالقرآنِ، وَاجْعَلْهُ لی اِماماً وَ نُوراً وَ هُدًی وَ رَحْمَةً، أَللهمَّ ذَکِّرْنی مِنهُ ما نَسیتُ، وَ عَلِّمْنی مِنهُ ما جَهِلْتُ، وَارْزُقْنی تِلاوَتَهُ آناءَ اللَّیلِ وَالنَّهارِ، وَاجْعَلْهُ حُجَّةً لی یارَبَّ العالمینَ [پروردگارا مرا بقرآن رحمت كن، و آنرا پیشوا و راهنما و رحمت من گردان، خدایا آنچه را از آن فراموش كردم بیاد من آر. و بآنچه از آن ندانسته ام دانایم فرما، و خواندن آن را در شب و روز روزی من فرما، و آنرا برای من برهان و حجتی فرما ای پروردگار جهانیان!]»، و چون بایات سجود رسد سجود كند: اول تكبیر كند آنگاه سجود، و شرطهای نماز از طهارت و ستر عورت در وی نگاهدارد، و تكبیر و سجود كفایت بود، بی تشهد.

ادب پنجم آنكه اگر از معنی ریا در وی چیزی باشد، یا كسی دیگر را نماز شوریده خواهد كردن، آهسته خواند، كه در خبرست كه: فضل قرائت سر بر جهر، چون فضل صدقهٔ سرّست بر علانیه؛ و اگر ازین ایمن باشد، اولیتر آن باشد كه آواز بردارد تا دیگری را كه بشنود از سماع نصیب بود،