آداب دعا - ۱

بدانكه دعا كردن به تضرع و زاری از جملهٔ قُرُباتست [نزدیک كننده بخداوند] و رسول میگوید -علیه السلام- كه: «دعا مُخ عبادتست»، و این برای آنست كه مقصود از عبادت عبودیت است، و عبودیت بدان بود كه شكستگی خود و عظمت حق تعالی هر دو بهم بیند و داند. و در دعا این هر دو پیدا آید، و هر چند بتضرع تر باشد اولیتر و باید كه هشت آداب نگاه دارد.

اول- آنكه جهد كند تا در وقت شریف افتد، چون: عرفه و رمضان و آدینه و وقت سحرگاه و در میان شب؛

دوم- آنكه احوال شریف نگاهدارد، چون: وقت مصاف كشیدن [بجنگ رفتن] غازیان و باز آمدن، و وقت نماز فریضه، كه در خبرست كه درهای آسمان درین وقت بگشایند، و همچنین در میان بانگ نماز و اقامت، و وقتی كه روزه دارد، و وقتی كه دل رقیق تر باشد: كه رقت دل دلیل گشادن درِ رحمت بود؛

سوم- آنكه هر دو دست بردارد، باخر بر وی فرو آرد، كه در خبرست كه: «خدای تعالی كریم تر از آنست كه دستی كه به وی برداشتند تهی باز گرداند»، و رسول -علیه الصلوة والسلام- گفت: «هر كه دعا كند، از سه چیز خالی نماند؛ یا گناهی بیامرزد، یا در حال خیری بوی رساند، یا در مستقبل خیری بوی رسد»؛

چهارم- آنكه دعا با ترَدّد نكند، بلكه دل در آن دارد كه لابد اجابت آید، كه رسول -علیه السلام- میگوید: «ادعوا الله وانتم موقنون بالْاِجابة [خدا را بخوانید در حالی كه پذیرفته شدن آن را باور داشته باشید]»؛

پنجم- آنكه دعا بزاری و خشوع دل كند، كه در خبرست كه: «از دل غافل هیچ دعا نشنوند»؛