مكتوب بیست و یكم (۲۱)

بشیخ محمد جان اكبر آبادی در ذكر خواص محبت.

بسم الله الرحمن الرحیم. الله تعالی بمراتب كمال و اكمال ترقیات دهاد و بر جاده سنتِ سنیه مستقیم و مستدیم داراد صحیفه گرامی بتعاقب یكدیگر رسیده مسرت بر مسرت بخشیدند. حمداً لله سبحانه كه بعافیت اند و از یاد فقراء فارغ نیند محب این طائفه با این طائفه است عزیزی گفته است خداوندا مرا ازین قوم گردان یا از نظارگیان این قوم گردان كه قوم دیگر را طاقت ندارم حق سبحانه محبت كامل با این طائفه علیه كرامت فرماید تا از فیوض و بركات شان بهره تام بخشد و از اسرار و معانی خفیه ایشان سیراب و شاداب گرداند رابطه محبت است كه محب را همواره با محبوب می دارد و بصفات كامله او موصوف می سازد و طالب را برنگ مطلوب می برآرد و جوش عشق است كه سالک را از وجود بشریت سبكبار میكند و از تنگنای انانیت می رهاند او را ازو میرباید و بی او در حریم قدس جا میدهد و بمنازل قرب می رساند بلی از پیشگاه چنین آمده است محبت است كه سبب وجود گشته است و سلسله ایجاد را جنبانیده و حب ست كه باعث ظهور و اظهار گردیده و گنج مكنون را در عرصه بروز آورده اول چیزی كه قبول تعیین كرده حب است كه حقیقت سرور كائنات است علیه وعلی اله الصلوة والسلام باین حب او حبیب رب العالمین شده و سائر كائنات از اقتضای حب و جوش محبت بوجود و ظهور آمده است.

بیت: گر عشق نبودی و غم عشق نبودی **  چندین سخن نغز كه گفتی كه شنودی

والسلام توقع كه این دور از كار را گاهی بدعا یاد فرمایند.