در آداب زندگانی كردن با زنان از اول نكاح تا بآخر - ۲

كه در خبرست كه: «زنان را از ضعف و عورت آفریده اند. داروی ضعف ایشان خاموش بودنست، و داروی عورت ایشان خانه بریشان زندان كردنست». رسول میگوید -علیه السلام-: «هر كه بر خوی بد اهل خویش صبر كند ویرا چندان ثواب دهند كه ایوب را دادند بر بلای وی؛ و هر زن كه بر خوی بد شوی صبر كند، ثواب وی چون ثواب آسیه زن فرعون بود». و آخرین خبری كه بوقت وفات از رسول شنیدند این بود كه در زیر زبان می گفت: «نماز بپای دارید، و بندگانرا نیكو دارید، والله الله در حدیث زنان كه ایشان اسیرانند در دست شما: با ایشان زندگانی نیكو كنید».

و رسول -علیه السلام- خشم و صفراء [اوقات تلخی (در پیش تصور میكردند علت آن از تغییر حالت صفرا میباشد)] زنان احتمال كردی؛ روزی زن عمر -رضی الله عنه- جواب وی بازداد در خشم، عمر گفت -رضی الله عنه-: «یا لكاع [ناكس و فرومایه و زبان نافهم] جواب باز میدهی؟»، گفت: «آری رسول از تو بهترست، و زنان او را جواب باز میدهند»، عمر گفت: «اگر چنین است وای بر حفصه كه خاكسار شد»، آنگاه حفصه را بدید -دختر خویش كه زن رسول علیه السلام بود-، و گفت: «زنهار تا جواب باز ندهی رسول را -علیه السلام-، و بدختر ابوبكر غرّه نشوی، كه رسول علیه السلام- او را دوست دارد، از وی احتمال كند»؛ و یک روز زنی بخشم دست بر سینهٔ رسول زد، مادر وی با وی درشتی كرد كه چرا چنین كردی؟ رسول -علیه السلام- گفت: «بگذار كه ایشان بیش ازین نیز كنند و من درگذارم». و رسول گفت -علیه السلام-: «خیركم خیركم لاهله، وانا خیركم لاهلی- بهترین شما آنست كه با اهل خویش بهترست، و من با اهل خویش از همه بهترم».