اندر بیان كردن توبه و روش تائبان و محققان - ۲

و ازین چند واقعات تائبانرا در پیش ما رفته است و بوده و ما را معلوم است و توبه نه چنین بضاعتی است كه هر كسی قدر آن بداند و توبه نجات مردانست و حیات دل و پرورش جانست و پل آخرتست و سرور مؤمن است و شفای درد گناهان است و مرهم ریش دردمندان و حبل افتادگانست و دلیل گم شدگانست و مفتاح سمع مستمعانست و صدق نطق ناطقانست و قدم استقامت مستقیمانست و نور بصیرت روندگانست و استراحت خوف خائفانست و مبشر امید راجیانست چنانكه حق سبحانه و تعالی در كتاب عزیز خود می فرماید (الذینَ آمَنُوا وكَانُوا یَتَّقُون) آنكسانی كه بما ایمان آوردند و هر چه نه كار ما بود و نه رضای ما بود ازان پرهیز كردند و با ما گرویدند یعنی توبه كردند (لَهُمُ الْبُشْرَی فی الْحَیٰوة الدُّنْیَا وَفِی الاخِرة ِ لَا تَبْدِیلَ لِكَلِمَاتِ الله ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیْم** یونس: ۶۴) اكنون با سر سخن آییم كه شرط توبه چیست و تائب را چون باید زیست و زندگانی چون باید كرد تا مقام توبه درست آید و بدین مقامها برسد كه گفته آمده است و آن بگویها بیاید انشاء الله تعالی.

فضل توبه گفته آید و زیستن تائب شرط آنست كه اوّل باری فرمان خدای تعالی نگاه دارد و توبه چنان باید كرد كه خدای عز وجل فرمود در كتاب عزیز خود (یا ایُّهَا الذِین آمَنُوا تُوبوا الی الله توبةً نَصُوحا** التحریم: ۸) گفت آنكه بما ایمان آورده اند و مرا بخدای پسندیده اند یعنی با ما گرویده توبه كنید چون توبه نصوحا و درین توبه نصوحا چند قول گفته اند